Merhaba sevgili okurlar, sevgili dostlar.
Memleketimizin Demokrasi sınavından geçtiği bu günlerde, geçmiş dönemlerde yaşanmış ve acı izleri olan dönemin Başbakanı Sayın Adnan Menderes’ in idam edilişinin yıldönümündeyiz. Ülkemizde dış ve iç güçlerin ortaklaşa düzenlediği ihtilaller ile büyümemiz ve güçlenmemiz engellenerek her 10 yılda bir dibe vurmuştur. En son 15 Temmuz kalkışımı ile milletimiz bu kahpeliğe bir sın vermiştir. Allah bir daha böyle günler yaşatmasın milletimize. Demokrasi adına seçimler yapıldı ve bitti, İstanbul halen beklemekte, inşallah kazanan Türkiye Cumhuriyeti olur. Tek DEVLET, tek MİLLET, tek BAYRAK , gönlümden geçen.
Doğusu, batısı, kuzeyi, güneyi bu ülke bizim yıllardır oynanan oyunları boşa çıkartıp kardeş kardeş yaşamak, sevgi, hoşgörü, barışı ön planda tutmak lazım. Bunu yaparken tahrik edici konuşmalar yapılması, farklı bayraklar sallanması, terörist eylemler yapılmasını tasvip etmiyorum. İnşallah kazanan Türkiye olur, ülkemiz olur, bu topraklarda yaşayan insanlar olur. Huzur içinde yaşanacak cennet bir vatana sahibiz bunu elbirliği ile büyütebilir, her kesime ulaşabiliriz. Dış ve iç mihrakların tahriklerine kapılırsak sonucu ağır olur. Kaderimizden ötesini yaşayamayız, gereğini yeri geldiğinde yaşarız!
Dostozan’ın yine Adnan Menderes için “Sen Yoksun” adlı şiirinde yazdığı gibi bir durumla karşılaşmayız inşallah.
Gözlerim bastığın yollarda kaldı,
Sen gittin, gök kubbe birden alçaldı,
Kartalım; Yerinde baykuş çoğaldı!
Bizlere kimseler bakmıyor artık.
İdam Mahkumu şiirini sizlerin beğenisine sunuyor, Demokrasi Şehidi Adnan Menderes’ i rahmetle yad ediyorum.
İdam Mahkumu
Bir gece,
Toplarla, kurşunlarla geldiniz.
Bense,
Dağ, dere, tepe...
Yol olmuştum, köprü olmuştum size.
Azgın sularınıza, zincir vurmuştum.
Ocağınızda ateş,
Işık olmuştum gecenize,
Her sabah güneşle birlikte,
Doğardım pencerenize.
Kiminize sırdaş, kiminize kardeş olmuştum.
Bir güvercin yumuşaklığı ile,
Girerdim düşlerinize.
Aşkım, sevgim...
Sebildi.
Gecem gündüzüm sizindi
Canım, ciğerim, gözüm kulağımdınız.
Bir gece yarısı apansız,
Silahları sırtıma dayadınız.
İpe çekilen ben miydim?
İdamımı isteyen savcı, kararı veren hâkim,
Gerçekten hâkim miydi?
Bilemedim.
Siz de benim kadar yandınız,
Köpek, bebek davasından,
Adalet adına utandınız
Ben ise,
Ölür ölür dirilirdim her gece.
Sessizliğin, karanlığın uyandığı an,
Benimle birlikte ağlardı zaman.
Buna rağmen,
'Kimseye kırgın ve dargın değilim,
İmralı da, toprağıma düşen yağmur,
Dilerim,
Umut ve bereket olur.'
ANKARA-1962
Bir dahaki yazıda buluşmak ümidiyle dostça kalın.27.05.2019
